Η ολοένα και πιο παγερή εξωτερική θερμοκρασία, καταπόντιζε ραγδαία την επήρρεια του αλκοόλ και τσίτωνε ευτυχώς την ενέργεια της Ιβάννα, που σκοπός της πια ήταν να επιστρέψει στη ζεστή της τη φωλιά. Εκεί, στο πανύψηλο ξενοδοχειακό απομεινάρι, που κατέρρεε σπιθαμή προς σπιθαμή, μέσα στην βραδεία, προοδευτική, μη αναστρέψιμη σήψη του... Ευτυχώς τουλάχιστον είχε καλή θέρμανση!
Δεν παρέλειπε όμως να κοντοστέκεται για ενδιάμεσες στάσεις, τόσο για ανεφοδιασμό της περιέργειάς της, με χάζι και φωτό, όσο και για τις προμήθειες σε φαγητά και ποτά, κάτι που μέχρι τότε δεν είχε ακόμα τιμήσει. Η λόρδα ήταν προ των πυλών!... γι' αυτό και μπούκαρε σ' έναν φούρνο που ήταν ανοικτός εκείνη την ώρα, τίγκα στον κόσμο και στα λαχταριστά εκ πρώτης όψεως τυροπιτοειδή και σφολιατοειδή. Οι τιμούλες ήταν κι αυτές αρκετά ελκυστικές.
Δεύτερη στάση σε ένα σούπερ μάρκετ, που παρά την προχωρημένη ώρα ήταν ανοικτό λίγο παρακάτω. Από κει αγόρασε μπισκοτάκια και γλυκάκια τυποποιημένα, που ήταν ρετρό τόσο εμφανισιακά (σοκολατάκια-κέικ σε σχήμα καρδούλας με γέμιση μαρμελάδας βερύκοκο, πόσο καιρό είχε να φάει κάτι τέτοιο;) όσο και στη γεύση, όπως διαπίστωσε αργότερα. Ταξίδι πίσω στο παρελθόν, με χρονομηχανή ένα μπισκότο!
Αγόρασε κι ένα τοπικό κουτσομπολίστικο περιοδικό, για να χαζέψει τους τοπικούς αστέρες, όπως και προσπάθησε να αγοράσει τοπικό αλκοόλ, μπύρες για την ακρίβεια, για να εμπλουτίσει την συλλογή της με μεταλλικά κουτάκια. Όμως έφαγε πόρτα στο ταμείο, όπως της είχε ξανασυμβεί και πριν μερικά χρόνια στη Ρωσία. Δεν την ένοιαξε όμως διόλου, γιατί από ποτό εκείνο το βράδυ ήταν πλήρης, κι έτσι ξαναβγήκε στους δρόμους.
Κοντοστάθηκε στην βιτρίνα ενός μεγάλου βιβλιοπωλείου, όπου της έκανε εντύπωση, η ταυτόχρονη παρουσία του κυριλλικού με το λατινικό αλφάβητο. Γιατί πήγαιναν μαζί χεράκι χεράκι; Είχε ήδη ρωτήσει προηγουμένως στο μπαράκι πώς και συνέβαινε αυτό. Της απάντησαν ότι κακώς συμβαίνει, χρόνια τώρα, χωρίς όμως περαιτέρω εξηγήσεις. Ακόμα ένα ερωτηματικό που άφησε να αιωρείται, για την επόμενη επίσκεψή της στο Βελιγράδι.
Miroslav "Mika" Antić (Serbian Cyrillic: Мирослав "Мика" Антић) was a Yugoslavian poet,
film director, journalist and painter.
Το κυριλλικό για τις θεούσες και την υψηλή διανόηση;
Και το λατινικό για τα όμορφα αγόρια και για τα εύπεπτα best seller;
Η Wikipedia δίνει μια επιγραμματική απάντηση στα άνωθεν ερωτήματα:
The Cyrillic alphabet is seen as being more traditional and has official status in Serbia (designated in the Constitution as the "official script" compared to Serbian Latin's status of "script in official use" designated by a lower act, Bosnia and Herzegovina, and Montenegro (besides Latin script). During the 20th century the Latin alphabet became more frequently used, especially in Bosnia and Herzegovina and Montenegro.
Το πανέμορφο κι επιβλητικό hotel MOCKBA, που φιλοξενούσε στο ισόγειό του θελκτικότατο καφέ-ζαχαροπλαστείο παλαιάς κοπής (παραπέμπεται κι αυτό σε μελλοντική επίσκεψη)
... και δεν ήταν άλλο από το "παλιό Παλάτι" ( Стари Дбор στα Σερβικά), κάτι όπως ήταν το πάλι ποτέ κι η ελληνική Βουλή. Σχεδιασμένο από τον αρχιτέκτονα Aleksandar Bugarski για λογαριασμό της βασιλικής οικογενείας Obrenović, τελεί πλέον κι αυτό υπό την διαχείριση των τοπικών αρχόντων, για να συνεδριάζουν. Στον αιώνα τον άπαντα οι ίδιες πάντα τυραννίες, με διαφορετική συσκευασία και πλασάρισμα. Μια ζωή στο ίδιο έργο θεατές...
Κι απ' τα σαλόνια, περνάμε στα υπόγεια, και το απόλυτο καταγώγιο... η Ιβάννα προς στιγμήν δίστασε να κατέβει το κόκκινο χαλί που οδηγούσε στα έγκατά του, όμως η περιέργειά της επικράτησε του φόβου, κι έτσι το τόλμησε! Το εσωτερικό της σάλας ήταν περίπου στο ίδιο μοτίβο με την εντυπωσιακή είσοδο. Κάποια από τα εκλεκτά εδέσματα βρίσκονταν εκτεθειμένα σε βιτρίνα ψυγείου (ποιος ξέρει από πότε), η συνεννόηση με το προσωπικό, μπουζούκι, κι η οσμή του χώρου στα σίγουρα δε σου άνοιγε την όρεξη. Το αντίθετο, σε έσπρωχνε τρέχοντας προς την έξοδο!
Η Ιβάννα δε ρίσκαρε δύο απανωτές ταραχές το ίδιο βράδυ κι έτσι η επιστροφή έπειτα από λίγη ώρα στο ξενοδοχείο-κολαστήριο ήταν πλέον μονόδρομος. Λίγη ώρα αργότερα, ροχάλιζε πανευτυχής και κατάκοπη στο δωμάτιο-τρώγλη, που στα όνειρά της, αλλά και στον ξύπνιο της το έβλεπε -μόνο για εκείνη τη νύκτα- ως το απόλυτο ησυχαστήριο!!
Δεν παρέλειπε όμως να κοντοστέκεται για ενδιάμεσες στάσεις, τόσο για ανεφοδιασμό της περιέργειάς της, με χάζι και φωτό, όσο και για τις προμήθειες σε φαγητά και ποτά, κάτι που μέχρι τότε δεν είχε ακόμα τιμήσει. Η λόρδα ήταν προ των πυλών!... γι' αυτό και μπούκαρε σ' έναν φούρνο που ήταν ανοικτός εκείνη την ώρα, τίγκα στον κόσμο και στα λαχταριστά εκ πρώτης όψεως τυροπιτοειδή και σφολιατοειδή. Οι τιμούλες ήταν κι αυτές αρκετά ελκυστικές.
Δεύτερη στάση σε ένα σούπερ μάρκετ, που παρά την προχωρημένη ώρα ήταν ανοικτό λίγο παρακάτω. Από κει αγόρασε μπισκοτάκια και γλυκάκια τυποποιημένα, που ήταν ρετρό τόσο εμφανισιακά (σοκολατάκια-κέικ σε σχήμα καρδούλας με γέμιση μαρμελάδας βερύκοκο, πόσο καιρό είχε να φάει κάτι τέτοιο;) όσο και στη γεύση, όπως διαπίστωσε αργότερα. Ταξίδι πίσω στο παρελθόν, με χρονομηχανή ένα μπισκότο!
Αγόρασε κι ένα τοπικό κουτσομπολίστικο περιοδικό, για να χαζέψει τους τοπικούς αστέρες, όπως και προσπάθησε να αγοράσει τοπικό αλκοόλ, μπύρες για την ακρίβεια, για να εμπλουτίσει την συλλογή της με μεταλλικά κουτάκια. Όμως έφαγε πόρτα στο ταμείο, όπως της είχε ξανασυμβεί και πριν μερικά χρόνια στη Ρωσία. Δεν την ένοιαξε όμως διόλου, γιατί από ποτό εκείνο το βράδυ ήταν πλήρης, κι έτσι ξαναβγήκε στους δρόμους.
Κοντοστάθηκε στην βιτρίνα ενός μεγάλου βιβλιοπωλείου, όπου της έκανε εντύπωση, η ταυτόχρονη παρουσία του κυριλλικού με το λατινικό αλφάβητο. Γιατί πήγαιναν μαζί χεράκι χεράκι; Είχε ήδη ρωτήσει προηγουμένως στο μπαράκι πώς και συνέβαινε αυτό. Της απάντησαν ότι κακώς συμβαίνει, χρόνια τώρα, χωρίς όμως περαιτέρω εξηγήσεις. Ακόμα ένα ερωτηματικό που άφησε να αιωρείται, για την επόμενη επίσκεψή της στο Βελιγράδι.
Ο Άγιος Συμεών ο Χιλανδαρινός (ο Μυροβλήτης, κοσμικό όνομα Στέφανος Νεμάνια, 1113-13 Φεβρουαρίου 1199) ήταν
μέγας Ζουπάνος της Ράσκας
film director, journalist and painter.
Το κυριλλικό για τις θεούσες και την υψηλή διανόηση;
Aleksandar Tijanić (Serbian Cyrillic: Александар Тијанић) was a Serbian journalist and director
of the country's public broadcaster Radio Television of Serbia
Η Wikipedia δίνει μια επιγραμματική απάντηση στα άνωθεν ερωτήματα:
The Cyrillic alphabet is seen as being more traditional and has official status in Serbia (designated in the Constitution as the "official script" compared to Serbian Latin's status of "script in official use" designated by a lower act, Bosnia and Herzegovina, and Montenegro (besides Latin script). During the 20th century the Latin alphabet became more frequently used, especially in Bosnia and Herzegovina and Montenegro.
 |
| Φανάρι με αντίστροφη μέτρηση για τους πεζούς! (Είχε ήδη ξαναδεί κάτι αντίστοιχο στην Αγία Πετρούπολη) |
 |
| Τμήμα πρόσοψης που ανοίγει την όρεξη, γιατί θυμίζει μπισκοτάκι με επικάλυψη σοκολάτας!! |
 |
| Άλλη μια νυκτερινή άποψη του hotel MOCKBA |
 |
| Στην ίδια ευθεία, λίγο πιο κάτω, αυτή η γαλαζοφωτισμένη, μυτερή κορυφή σίγουρα δεν περνούσε απαρατήρητη |
 |
| ούτε και το κτίριο που τη διαδεχόταν |
... και δεν ήταν άλλο από το "παλιό Παλάτι" ( Стари Дбор στα Σερβικά), κάτι όπως ήταν το πάλι ποτέ κι η ελληνική Βουλή. Σχεδιασμένο από τον αρχιτέκτονα Aleksandar Bugarski για λογαριασμό της βασιλικής οικογενείας Obrenović, τελεί πλέον κι αυτό υπό την διαχείριση των τοπικών αρχόντων, για να συνεδριάζουν. Στον αιώνα τον άπαντα οι ίδιες πάντα τυραννίες, με διαφορετική συσκευασία και πλασάρισμα. Μια ζωή στο ίδιο έργο θεατές...
Κι απ' τα σαλόνια, περνάμε στα υπόγεια, και το απόλυτο καταγώγιο... η Ιβάννα προς στιγμήν δίστασε να κατέβει το κόκκινο χαλί που οδηγούσε στα έγκατά του, όμως η περιέργειά της επικράτησε του φόβου, κι έτσι το τόλμησε! Το εσωτερικό της σάλας ήταν περίπου στο ίδιο μοτίβο με την εντυπωσιακή είσοδο. Κάποια από τα εκλεκτά εδέσματα βρίσκονταν εκτεθειμένα σε βιτρίνα ψυγείου (ποιος ξέρει από πότε), η συνεννόηση με το προσωπικό, μπουζούκι, κι η οσμή του χώρου στα σίγουρα δε σου άνοιγε την όρεξη. Το αντίθετο, σε έσπρωχνε τρέχοντας προς την έξοδο!
Η Ιβάννα δε ρίσκαρε δύο απανωτές ταραχές το ίδιο βράδυ κι έτσι η επιστροφή έπειτα από λίγη ώρα στο ξενοδοχείο-κολαστήριο ήταν πλέον μονόδρομος. Λίγη ώρα αργότερα, ροχάλιζε πανευτυχής και κατάκοπη στο δωμάτιο-τρώγλη, που στα όνειρά της, αλλά και στον ξύπνιο της το έβλεπε -μόνο για εκείνη τη νύκτα- ως το απόλυτο ησυχαστήριο!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου