ΣΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΝΙΚΟΛΑ ΤΕΣΛΑ

Η Ιβάννα κατέφθασε με ιδιαίτερη χαρά και κέφι στην αίθουσα αφίξεων του Διεθνούς Αεροδρομίου "Nikola Tesla", με χαμόγελο διάπλατο μέχρι τ' αυτιά και σιγοτραγουδώντας. Και δικαιολογημένα, μιας κι είχε σχεδόν 4 χρόνια να πατήσει σε εντελώς καινούργια για εκείνη, ξένη χώρα.

Το χιόνι κι η χαμηλή θερμοκρασία δεν την πτόησαν στο παραμικρό, γιατί ήξερε (και εφάρμοσε) τη μέθοδο ντυσίματος "κρεμμύδι", που σε συνδυασμό με γάντι και σκουφί την έκανε πολύ καλά τη δουλειά της. Δε βρισκόταν δα και στη Σιβηρία...

Το πρώτο πράγμα που την εντυπωσίασε, με το που ξεμύτισε από την αίθουσα αφίξεων, ήταν οι πανύψηλοι άντρες που ορθώνονταν μπροστά της, σαν ανθρώπινο τείχος. Σαν κάποιος να ήξερε την αδυναμία της στα ψηλά παλικάρια και να της είχε ετοιμάσει λαμπρή υποδοχή. Προχωρώντας προς την έξοδο, το βλέμμα της είχε μείνει λίγο να τους χαζεύει, γιατί είχε πολύ καιρό να δει τόσους δίμετρους άντρες συγκεντρωμένους όλους μαζί σε ένα χώρο. Mα τι ήταν όλοι αυτοί; Αθλητές της πάλι ποτέ Γιουγκοπλάστικα; Το ασυνήθιστο για εκείνη θέαμα δεν ήταν τελικά μπασκετμπολίστες, αλλά οι κλασικοί ταξιτζήδες που ανέμεναν στις πύλες των αφίξεων προς άγρα πελατών...

Έξω το κρύο κι ο χιονιάς βασίλευαν, αλλά σε απολύτως ανεκτά επίπεδα. Η Ιβάννα ούτε που το σκέπτηκε να πάρει ταξί, αλλά ήδη ενημερωμένη εντόπισε το μικρό λεωφορείο που συνδέει το κέντρο της πόλης με το αεροδρόμιο.

Το λεωφορείο ξεκίνησε, κι εκείνη καθάριζε και ξανακαθάριζε το θολωμένο τζάμι, για να διακρίνει το καινούργιο τοπίο και τα πρώτα κτίσματα της πόλης. Η Ξερξούσκα, που είχε κάνει ακριβώς την ίδια διαδρομή της είχε πει, ότι υπήρχαν βομβαρδισμένα κτίρια τα οποία είχαν αφεθεί επίτηδες έτσι, στη μοίρα τους κι η Ιβάννα ήθελε κι εκείνη να τα δει, όμως λόγω περιορισμένης ορατότητας, δεν τα κατάφερε...

Περνώντας από τις καινούργιες -καταπώς φαινόταν- συνοικίες της πόλης, αυτές δεν επιφύλασσαν κάτι ιδιαίτερο. Όμως στην Ιβάννα έκανε εντύπωση (αν και δε θα 'πρεπε, γιατί αυτά είναι τα αυτονόητα) ότι οι δρόμοι ήταν πεντακάθαροι και περιποιημένοι, και από το χιόνι κι από σκουπίδια.

Μιλώντας με μια Ελληνίδα συνεπιβάτιδά της στο λεωφορείο, πληροφορήθηκε ότι διοργανώνονται συχνά βραδιές όπερας στο Βελιγράδι (όπως κι εκείνο το βράδυ) με ιδιαίτερα χαμηλό αντίτιμο. Η Ιβάννα φυσικά είχε άλλα σχέδια (= καθόλου σχέδια και πλήρη άγνοια για το nightlife της πόλης). Πρώτος στόχος της, ήταν να εντοπίσει το ησυχαστήριο που θα την φιλοξενούσε εκείνο το βράδυ...