Η εύρεση του ξενοδοχείου ήταν για την Ιβάννα παιχνιδάκι, όπως κι η συνεννόηση με το προσωπικό της ρεσεψιόν, που ήταν οριακά εξυπηρετικό και με κάπως απόμακρο ταμπεραμέντο, απολύτως συμβατό με την εξωτερική θερμοκρασία περιβάλλοντος. Η σάλα υποδοχής, με έντονη την γοητευτική αύρα της δεκαετίας του '70-80, αν και με αναλλοίωτο ντεκόρ από τότε, διατηρούσε ένα στυλ κόσμιο. Τίποτα δε μπορούσε να προιδεάσει (ακόμα και οι διηγήσεις της Ξερξούσκα) για το τι έμελλε να αντικρύσει η Ιβάννα, οδεύοντας προς το δωμάτιό της. Check in, και η περιήγηση στον όλεθρο ξεκινά..
Ο θάλαμος του ασανσέρ είχε μια πρωτοτυπία:
επικάλυψη των τοιχωμάτων του με μοκέτα...
15 όροφοι πάνω απ'τη γη.....φόβοι και ψίθυροι γι' ανώμαλη προσγείωση
Μέσα στο ασανσέρ, η Ιβάννα αναβίωσε -για τις ανάγκες τούτης της φωτογράφισης, κάνοντας τον παιδικό της εφιάλτη σχεδόν πραγματικότητα- ένα όνειρο που έβλεπε πολύ συχνά όταν ήταν μικρή και πήγαινε στο δημοτικό: ότι βρισκόταν λέει τάχα σ' ένα ασανσέρ, που αντί να σταματήσει στον όροφο που εκείνη ήθελε, αυτό συνέχιζε την τρελή, ανεξέλεγκτή του πορεία και συνέχιζε να ανεβαίνει, non stop, ολοένα και πιο ψηλά...κι εκεί που πατώντας τα κουμπιά, κάπως πήγαινε να φρενάρει, το ασανσέρ πήγαινε σφαίρα προς τα κάτω, χωρίς σταματημό. Ευτυχώς ο εφιάλτης είχε πάντα ευχάριστο τέλος, μιας κι η Ιβάννα κατόρθωνε να ξεφεύγει από το τρελό ασανσέρ, καταλήγοντας, άγνωστο πώς, στο υπόγειο του συγκροτήματος πολυκατοικιών λίγο πιο πέρα απ' το σπίτι της.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι σε κατακλύζουν εκ προοιμίου θριλερικές σκέψεις, και μόνο που πας να διαβείς την θύρα τούτου του ανσανσέρ..
Μπορεί η κατάσταση του ασανσέρ να είναι επιμελώς ατημέλητη, όμως το νταραβέρι μαζί του ανοίγει το δίχως άλλο την όρεξη, γι' αυτό κι η διεύθυνση του ξενοδοχείου-κολαστηρίου προνοεί και ενημερώνει, εντός της φιλόξενης καμπίνας, για τις λαχταριστές σπεσιαλιτέ του καταλύματος-απολιθώματος...
Βγαίνοντας αλώβητη η Ιβάννα από τον θάλαμο του ασανσέρ, που τόσες συγκινήσεις της είχε χαρίσει απανωτά, σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα, διαπίστωσε ότι ένα παρόμοιο σκηνικό εξελισσόταν κι εκτός αυτού. Περιδιαβαίνοντας τους κοινόχρηστους χώρους, οι αναρίθμητοι επισκέπτες ανά τις δεκαετίες, συνέτειναν αποφασιστικά στη δημιουργία του θριλερικού σκηνικού, αφήνοντας ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους στον ξενοδοχειακό ουρανοξύστη (αφού κανείς δεν είχε φροντίσει τόσα χρόνια να τον καθαρίσει) με τους πιο ποικίλους τρόπους:
Kάγκελα, κάγκελα, κάγκελα παντού (στις σκάλες) σε πλήρη αρμονία με την φρικαλεότητα του χώρου...
Η μοκέτα, σε κατάσταση που ντρεπόσουν να πατήσεις, ταίριαζε γάντι με το μαγικό και μαγευτικό όλον.
Κι ήλθε επιτέλους η ώρα για την επίσκεψη στα ενδότερα της σουίτας, που εξασφαλίστηκε στην προνομιακή τιμή των 18ευρώ περίπου:
H επίπλωση παρέπαιε απ' όπου και να την έπιανες. Η τηλεόραση απουσίαζε, γιατί μάλλον για τη σουίτα αυτή θα θεωρούταν είδος πολυτελείας. Κι αν πάντως υπήρχε, θα ήταν το δίχως άλλο ασπρόμαυρη με παράσιτα...
Ευτυχώς η θέρμανση ήταν επαρκής, κι η θέα αφ' υψηλού, κάτι που έδινε μια θαλπωρή στην ψυχούλα της Ιβάννα μέσα σε όλη αυτή την απροσδόκητη -πλην όχι και τόσο δυσάρεστη- κατάσταση. Μια τελευταία εξερεύνηση στο χώρο, και χωρίς χρονοτριβή έξω, για να γνωρίσει επιτέλους από κοντά το Βελιγράδι by night!
επικάλυψη των τοιχωμάτων του με μοκέτα...
Μέσα στο ασανσέρ, η Ιβάννα αναβίωσε -για τις ανάγκες τούτης της φωτογράφισης, κάνοντας τον παιδικό της εφιάλτη σχεδόν πραγματικότητα- ένα όνειρο που έβλεπε πολύ συχνά όταν ήταν μικρή και πήγαινε στο δημοτικό: ότι βρισκόταν λέει τάχα σ' ένα ασανσέρ, που αντί να σταματήσει στον όροφο που εκείνη ήθελε, αυτό συνέχιζε την τρελή, ανεξέλεγκτή του πορεία και συνέχιζε να ανεβαίνει, non stop, ολοένα και πιο ψηλά...κι εκεί που πατώντας τα κουμπιά, κάπως πήγαινε να φρενάρει, το ασανσέρ πήγαινε σφαίρα προς τα κάτω, χωρίς σταματημό. Ευτυχώς ο εφιάλτης είχε πάντα ευχάριστο τέλος, μιας κι η Ιβάννα κατόρθωνε να ξεφεύγει από το τρελό ασανσέρ, καταλήγοντας, άγνωστο πώς, στο υπόγειο του συγκροτήματος πολυκατοικιών λίγο πιο πέρα απ' το σπίτι της.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι σε κατακλύζουν εκ προοιμίου θριλερικές σκέψεις, και μόνο που πας να διαβείς την θύρα τούτου του ανσανσέρ..
Μπορεί η κατάσταση του ασανσέρ να είναι επιμελώς ατημέλητη, όμως το νταραβέρι μαζί του ανοίγει το δίχως άλλο την όρεξη, γι' αυτό κι η διεύθυνση του ξενοδοχείου-κολαστηρίου προνοεί και ενημερώνει, εντός της φιλόξενης καμπίνας, για τις λαχταριστές σπεσιαλιτέ του καταλύματος-απολιθώματος...
Βγαίνοντας αλώβητη η Ιβάννα από τον θάλαμο του ασανσέρ, που τόσες συγκινήσεις της είχε χαρίσει απανωτά, σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα, διαπίστωσε ότι ένα παρόμοιο σκηνικό εξελισσόταν κι εκτός αυτού. Περιδιαβαίνοντας τους κοινόχρηστους χώρους, οι αναρίθμητοι επισκέπτες ανά τις δεκαετίες, συνέτειναν αποφασιστικά στη δημιουργία του θριλερικού σκηνικού, αφήνοντας ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους στον ξενοδοχειακό ουρανοξύστη (αφού κανείς δεν είχε φροντίσει τόσα χρόνια να τον καθαρίσει) με τους πιο ποικίλους τρόπους:
Το εύστοχο σχόλιο του λαϊκού καλλιτέχνη,
αποτυπωμένο λακωνικά στα ενδιάμεσα τοιχώματα του ασανσέρ
Κι ήλθε επιτέλους η ώρα για την επίσκεψη στα ενδότερα της σουίτας, που εξασφαλίστηκε στην προνομιακή τιμή των 18ευρώ περίπου:
H επίπλωση παρέπαιε απ' όπου και να την έπιανες. Η τηλεόραση απουσίαζε, γιατί μάλλον για τη σουίτα αυτή θα θεωρούταν είδος πολυτελείας. Κι αν πάντως υπήρχε, θα ήταν το δίχως άλλο ασπρόμαυρη με παράσιτα...
Ευτυχώς η θέρμανση ήταν επαρκής, κι η θέα αφ' υψηλού, κάτι που έδινε μια θαλπωρή στην ψυχούλα της Ιβάννα μέσα σε όλη αυτή την απροσδόκητη -πλην όχι και τόσο δυσάρεστη- κατάσταση. Μια τελευταία εξερεύνηση στο χώρο, και χωρίς χρονοτριβή έξω, για να γνωρίσει επιτέλους από κοντά το Βελιγράδι by night!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου