Εντάξει, δεν ήταν και τίποτα, μόνο λίγο ξεκούνημα χρειαζόταν. Η ανοικτή τηλεόραση έβαζε τα δυνατά της για να την αποκοιμίσει, παίζοντας ένα ντοκιμαντέρ για τον Νέλσον Μαντέλα. Το δωμάτιο, δε της έκανε καρδιά να το αποχωριστεί. Πάντα έτσι γινόταν όταν ήταν να φύγει για ταξίδι μοναχικό. Τότε μόνο εκτιμούσε αυτό που είχε, το αυτονόητο, το σίγουρο, που το περνούσε στο ντούκου όλες τις άλλες μέρες. Με τον καιρό κατάλαβε ότι μόνο με το ξεκούνημα και τις αλλαγές θέσης, τον συνεχή επαναπροσδιορισμό του σημείου αναφοράς, μπορεί να εκτιμήσεις τα πολύτιμα, απλά πράγματα της καθημερινότητας που η ζωή σου προσφέρει απλόχερα, ενώ εσύ κάνεις εν αγνοία σου τα στραβά μάτια. Δυστυχώς ήταν κάθε φορά μόνο ένα πρόσκαιρο, σύντομο ξύπνημα. Η επαναφορά, άμα τη επιστροφή της, στο γνωστό, καθημερινό λήθαργο της σύγχρονης χώρας των Λωτοφάγων, ήταν αναπόφευκτη...

Ευτυχώς η Ιβάννα δεν ήταν πρωτάρα σε τέτοιου είδους μίνι "κακουχίες" (νύστα και βαρεμάρα πριν το ταξίδι). Aντιθέτως για εκείνη ήταν ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση. Βάζοντας λοιπόν τους βηματισμούς της στον αυτόματο πιλότο, σαν ένα καλοπρογραμματισμένο ρομπότ, βρέθηκε χωρίς σχεδόν καν να το πάρει χαμπάρι στην αίθουσα αναχωρήσεων του αεροδρομίου.

Στο μικρό εκκλησάκι στον πάνω όροφο, κάποιος προσευχόταν με κλειστά τα μάτια.