Αφού είπε να ξαποστάσει για λίγες ώρες το ταλαιπωρημένο της κορμάκι, η Ιβάννα χωρίς χρονοτριβή άρχισε να ψάχνει το πώς θα περνούσε το πρώτο της βράδυ στην παραμυθένια, ρομαντική μεγαλούπολη. Ξεφυλλίζοντας τον ταξιδιωτικό της οδηγό, κατέληξε γρήγορα στο πού θα έβγαινε για σεργιάνι: όλοι οι δρόμοι θα οδηγούσαν τούτο το βράδυ στο διάσημο Καρτιέ Λατέν (Quartier Latin), που ήταν ένας από τους πιο γνωστούς προορισμούς της νυκτερινής ζωής. Η περιοχή παρουσιαζόταν ως πολλά υποσχόμενη. Μάλιστα υπήρχε κι ένα ξενοδοχείο στα εκεί πέριξ, που από την περιγραφή του οδηγού, της είχε φανεί αρκετά cult. Αν και το ξενοδοχείο ήταν μόνο ενός αστεριού (δηλαδή ολίγον τι τρώγλη;) , παραδόξως σ' αυτό είχαν μείνει κατά καιρούς και πολλοί διάσημοι. Θα περνούσε λοιπόν κι από κει για να κόψει κίνηση, αν υπήρχε διαθεσιμότητα και κατόπιν, ό,τι ήθελε προκύψει. Εκεί δίπλα βρισκόταν κι η Παναγία των Παρισίων....
Με τον ταξιδιωτικό οδηγό μαζί της και τους χάρτες (της πόλης και του μετρό) πάντα υπό μάλης, η Ιβάννα ξεκίνησε την περιπετειώδη περιπλάνησή της, στην υπόγεια, αινιγματική πολιτεία του υπόγειου σιδηροδρόμου. Ο εντοπισμός από δω και στο εξής της κάθε στάσης, θα της θύμιζε κάτι απ' το κυνήγι του χαμένου θησαυρού, την σπαζοκεφαλιά δίπλα στο σταυρόλεξο για να περνάει η ώρα, ή ακόμα και videogame σε πραγματικό τόπο και χρόνο, όπου θα έπρεπε να χαράξει την σωστή διαδρομή για να περάσει στην επόμενη πίστα! Σε κάθε σταθμό του μετρό, όλο και κάτι ασυνήθιστο ή πρωτόγνωρο θα έβλεπε. Tο πιο ενδιαφέρον πάντως απ' όλα, ήταν οι ίδιες οι στάσεις του: οι περισσότερες απ' αυτές διαφοροποιούνταν αισθητά η μια απ' την άλλη κι είχαν τη δική τους μοναδική και ξεχωριστή προσωπικότητα.
Κάποιοι είχαν οικειοποιηθεί τις αποβάθρες κι ένιωθαν σχεδόν σαν στο σπίτι τους. Ο δικός τους ουρανός είχε αντί για αστέρια, ακατάληπτες επιγραφές και ψηφιδωτά ...
Κι επιτέλους η Ιβάννα βρέθηκε ξανά στην επιφάνεια της πόλης, να εισπνέει τον κρύο βραδινό αέρα, περιδιαβαίνοντας τα δρομάκια του Quartier, με περιέργεια, ρομαντισμό, φλουί ντε παρκ (πάντα) και χαλαρή διάθεση.
Συνεχίζοντας τη βόλτα της, δίχως να έχει καταφέρει ακόμα να εντοπίσει ένα απάγκιο που θα της έκανε το κλικ, ώστε να περάσει στα ενδότερά του, η Ιβάννα βρέθηκε μπροστά σε ένα θέαμα που της κέντρισε με τη μία την προσοχή: ένας τύπος κάτι ανακάτευε, πάνω από δύο τσουκάλια με αχνιστό ζωμό. Αμέσως φυσικά τον πλησίασε, για να μάθει τι ήταν αυτός ο ζεστός χυλός. "Από πού είσαι;" την ρώτησε ο επίδοξος μάγειρας-κράχτης. "Από Ελλάδα; Πήγαινε μέσα! Οι ιδιοκτήτες, μιλάνε ελληνικά."
Η ζεστή κρεμμυδόσουπα μίλησε καλύτερα στην καρδιά της Ιβάννα, από την ελληνόφωνη ιδιοκτησία, αλλά γιατί να μην ανταλλάξει και δυό κουβέντες στη μητρική της γλώσσα; Έτσι λοιπόν δεν το σκέπτηκε δεύτερη φορά και αποφάνθηκε "εδώ είμαστε!" Μόλις είδε και τη διακόσμηση, πείστηκε ακόμα περισσότερο ότι είχε διαλέξει το μέρος το σωστό, για ένα χαλαρό δείπνο και κουβεντούλα...
O ιδιοκτήτης, με τον οποίον συνομίλησε για αρκετή ώρα, ήταν τελικά Αιγύπτιος, που είχε ζήσει επί σειρά ετών στην Ελλάδα. Μάλιστα νοσταλγούσε την Αθήνα της δεκαετίας του '70, αναπολώντας, ισχυριζόμενος ότι ήταν χάρμα εκείνα τα χρόνια. Τις τοιχογραφίες στο μαγαζί, τις είχε επιμεληθεί ένας Έλληνας ζωγράφος. "Να δεις πώς τον λένε...α, ναι, Χρήστος Κυριαζής." Η Ιβάννα έμεινε κάγκελο, γιατί το μυαλό της πήγε κατευθείαν στον αγαπημένο της αοιδό. Nα 'ταν άραγε ταλέντο και στη ζωγραφική ή να επρόκειτο για μια απλή συνωνυμία;
(Δυστυχώς το ταλέντο του Χρηστάρα δεν φτάνει μέχρι και τη ζωγραφική, αλλά πρόκειται τελικά για συνωνυμία. Ο εν λόγω Χρήστος Κυριαζής είναι ζωγράφος -κι όχι μόνο, αλλά και Δόκτωρ Φιλοσοφίας, γλύπτης, χαράκτης, ποιητής και καραγκιοζοπαίκτης!- που ζει και δημιουργεί επί σειρά ετών στο Παρίσι. www.christoskyriazis.com )
Για την κεντρική τοιχογραφία, ο Χρήστος Κυριαζής είχε εμπνευστεί πρωτίστως από τη Σαντορίνη (όπως ήταν και το όνομα του μαγαζιού) αλλά είχε εισάγει, στο ίδιο έργο, και διάφορα στοιχεία κι από άλλα ελληνικά κυκλαδονήσια. Ωραίος! Όπως κι ο ιδιοκτήτης, που είχε κατακλύσει τον χώρο με πάσης φύσεως αγαλματίδια και διακοσμητικά, αυστηρά σε αρχαιοελληνικό μοτίβο, ενίοτε και βουκολικό, δημιουργώντας εκρηκτικό μίγμα... ;-)
Με τον ταξιδιωτικό οδηγό μαζί της και τους χάρτες (της πόλης και του μετρό) πάντα υπό μάλης, η Ιβάννα ξεκίνησε την περιπετειώδη περιπλάνησή της, στην υπόγεια, αινιγματική πολιτεία του υπόγειου σιδηροδρόμου. Ο εντοπισμός από δω και στο εξής της κάθε στάσης, θα της θύμιζε κάτι απ' το κυνήγι του χαμένου θησαυρού, την σπαζοκεφαλιά δίπλα στο σταυρόλεξο για να περνάει η ώρα, ή ακόμα και videogame σε πραγματικό τόπο και χρόνο, όπου θα έπρεπε να χαράξει την σωστή διαδρομή για να περάσει στην επόμενη πίστα! Σε κάθε σταθμό του μετρό, όλο και κάτι ασυνήθιστο ή πρωτόγνωρο θα έβλεπε. Tο πιο ενδιαφέρον πάντως απ' όλα, ήταν οι ίδιες οι στάσεις του: οι περισσότερες απ' αυτές διαφοροποιούνταν αισθητά η μια απ' την άλλη κι είχαν τη δική τους μοναδική και ξεχωριστή προσωπικότητα.
Κάποιοι είχαν οικειοποιηθεί τις αποβάθρες κι ένιωθαν σχεδόν σαν στο σπίτι τους. Ο δικός τους ουρανός είχε αντί για αστέρια, ακατάληπτες επιγραφές και ψηφιδωτά ...
Ενώ κάποιοι άλλοι συνδύαζαν την καλλιτεχνία με τον βιοπορισμό, σε εντελώς διαφορετικό ντεκόρ, το πολύ δημοφιλές πλακάκι-τουβλάκι μπάνιου. Στην φωτό εικονίζεται ο εκ Ρουμανίας ορμώμενος George.
Η έξοδος από τις πύλες της κολάσεως. Game over!
Τι έκπληξη όμορφη! Η πόλη στροβιλιζόταν ακόμα στους ρυθμούς των κλασικών!
Πάμε σαν άλλοτε!
Συνεχίζοντας τη βόλτα της, δίχως να έχει καταφέρει ακόμα να εντοπίσει ένα απάγκιο που θα της έκανε το κλικ, ώστε να περάσει στα ενδότερά του, η Ιβάννα βρέθηκε μπροστά σε ένα θέαμα που της κέντρισε με τη μία την προσοχή: ένας τύπος κάτι ανακάτευε, πάνω από δύο τσουκάλια με αχνιστό ζωμό. Αμέσως φυσικά τον πλησίασε, για να μάθει τι ήταν αυτός ο ζεστός χυλός. "Από πού είσαι;" την ρώτησε ο επίδοξος μάγειρας-κράχτης. "Από Ελλάδα; Πήγαινε μέσα! Οι ιδιοκτήτες, μιλάνε ελληνικά."
Η ζεστή κρεμμυδόσουπα μίλησε καλύτερα στην καρδιά της Ιβάννα, από την ελληνόφωνη ιδιοκτησία, αλλά γιατί να μην ανταλλάξει και δυό κουβέντες στη μητρική της γλώσσα; Έτσι λοιπόν δεν το σκέπτηκε δεύτερη φορά και αποφάνθηκε "εδώ είμαστε!" Μόλις είδε και τη διακόσμηση, πείστηκε ακόμα περισσότερο ότι είχε διαλέξει το μέρος το σωστό, για ένα χαλαρό δείπνο και κουβεντούλα...
O ιδιοκτήτης, με τον οποίον συνομίλησε για αρκετή ώρα, ήταν τελικά Αιγύπτιος, που είχε ζήσει επί σειρά ετών στην Ελλάδα. Μάλιστα νοσταλγούσε την Αθήνα της δεκαετίας του '70, αναπολώντας, ισχυριζόμενος ότι ήταν χάρμα εκείνα τα χρόνια. Τις τοιχογραφίες στο μαγαζί, τις είχε επιμεληθεί ένας Έλληνας ζωγράφος. "Να δεις πώς τον λένε...α, ναι, Χρήστος Κυριαζής." Η Ιβάννα έμεινε κάγκελο, γιατί το μυαλό της πήγε κατευθείαν στον αγαπημένο της αοιδό. Nα 'ταν άραγε ταλέντο και στη ζωγραφική ή να επρόκειτο για μια απλή συνωνυμία;
(Δυστυχώς το ταλέντο του Χρηστάρα δεν φτάνει μέχρι και τη ζωγραφική, αλλά πρόκειται τελικά για συνωνυμία. Ο εν λόγω Χρήστος Κυριαζής είναι ζωγράφος -κι όχι μόνο, αλλά και Δόκτωρ Φιλοσοφίας, γλύπτης, χαράκτης, ποιητής και καραγκιοζοπαίκτης!- που ζει και δημιουργεί επί σειρά ετών στο Παρίσι. www.christoskyriazis.com )
Για την κεντρική τοιχογραφία, ο Χρήστος Κυριαζής είχε εμπνευστεί πρωτίστως από τη Σαντορίνη (όπως ήταν και το όνομα του μαγαζιού) αλλά είχε εισάγει, στο ίδιο έργο, και διάφορα στοιχεία κι από άλλα ελληνικά κυκλαδονήσια. Ωραίος! Όπως κι ο ιδιοκτήτης, που είχε κατακλύσει τον χώρο με πάσης φύσεως αγαλματίδια και διακοσμητικά, αυστηρά σε αρχαιοελληνικό μοτίβο, ενίοτε και βουκολικό, δημιουργώντας εκρηκτικό μίγμα... ;-)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου