ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΡΟΜΑΝΤΖΑΔΑ ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΟΥ ΣΗΚΟΥΑΝΑ (μέρος 2ο)

Φεύγοντας σιγά σιγά από τη γειτονίτσα του Serge Gainsbourg, η παραποτάμια βόλτα συνεχίζεται ακάθεκτη... Παριζιάνικος περίπατος εν αιθρία, μέρος δεύτερο.

Συνεχίζουμε πάντα εφαπτόμενα στο ποτάμι, στη Rive Gauche (την αριστερή όχθη του).

Πολύ κοντά στην οικία Gainsbourg, βρίσκεται η Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού. 

(Ίσως γι'αυτό κι οι τόσες γκαλερί τριγύρω της.)

Αυτή είναι η πρόσοψη του Palais des Beaux Arts επί της οδού Quai Malaquais.

Πολύ σύνηθες φαινόμενο: άντρες και γυναίκες με κολάν, 
να κάνουν jogging πέριξ του ποταμιού, κι όχι μόνο

Το φανάρι έδωσε το πράσινο φως στην Ιβάννα για να περάσει στην απέναντι όχθη, έχοντας ήδη συναντήσει κάποιες από τις πιο διάσημες γέφυρες του Σηκουάνα.

Pont Neuf, η παλιότερη γέφυρα του Παρισιού, έχει μείνει σχεδόν ίδια κι απαράλλαχτη μέχρι σήμερα. Όταν κατασκευαζόταν ήταν η νεότερη όλων, εξ ου και τ' όνομά της.

Η Pont Neuf σε απεικονίσεις του Nicolas-Jean-Baptiste Raguenet 

Η Pont des Arts, μια γέφυρα που φτιάχτηκε επί Ναπολέοντα του Α' (του γνωστού)
είναι η πρώτη μεταλλική γέφυρα του Παρισιού. Επειδή κατέρρευσε στη δεκαετία του '70, 
ξαναχτίστηκε με μερικές τροποποιήσεις.

Pont du Carrousel. Εγκαινιάστηκε το 1834. Όμως λόγω των νέων αυξημένων αναγκών, 

χρειάστηκε να ανακατασκευαστεί. Τα 4 αγάλματα με αλληγορική έννοια (με θέμα την Βιομηχανία, την Αφθονία, την πόλη του Παρισιού και τον ποταμό Σηκουάνα) που υπήρχαν στην αρχική βερσιόν, διατηρήθηκαν.

Από αυτή την γέφυρα εμπνεύστηκε και ο Rainer Maria Rilke, 

κατά τη διαμονή του στο Παρίσι, γράφοντας το ομώνυμο ποίημα  Pont du Carrousel.

Der blinde Mann, der auf der Brücke steht,
Grau wie ein Markstein namenloser Reiche,
Er ist vielleicht das Ding, das immer gleiche,
Um das von fern die Sternenstunde geht,
Und der Gestirne stiller Mittelpunkt.
Denn alles um ihm irrt und rinnt und prunkt.

Er ist der unbewegliche Gerechte,
In viele wirre Wege hingestellt;
Der dunkle Eingang in die Unterwelt
Bei einem oderflächlichen Geschlechte.

Περνάμε την γέφυρα για να καταλήξουμε στην δεξιά όχθη του Σηκουάνα, εκεί που εδρεύει μια άλλου είδους κυρίλα, ακόμα πιο "υψηλή", για τα ακόμα πιο φουσκωμένα πορτοφόλια (και μυαλά;)

Βολτάροντας πλέον απ' την απέναντι μεριά, η Ιβάννα είχε αρχίσει να δυσανασχετεί, να πλήττει και να βαρυγκομά. Τα κτίρια ήταν όλα στο ίδιο στυλ και απόχρωση, μονότονα, και δεν επιφύλασσαν ιδιαίτερες συγκινήσεις, μήτε εκπλήξεις. Ακόμα κι η περιοχή γύρω από το Λούβρο δε της έκανε καμία αίσθηση (τη θυμόταν πιο εντυπωσιακή κι όχι τόσο αχανή). Ένα μαγαζί όμως με πολύ πήγαινέλα και σούσουρο την μαγνήτισε και πήγε πιο κοντά. Όπως και η εκλεκτή του πραμάτεια...

Καφέ και ζαχαροπλαστείο Angelina, 226 Rue de Rivoli

Η Ιβάννα πιάστηκε κι αυτή, άνευ όρων, στη φάκα του tourist trap. Ζαχαροπλαστείο Angelina το όνομα της τουριστοπαγίδας, οίκος υψηλής ζαχαροπλαστικής από το 1903. Λίγο παραδίπλα κάποιοι άλλοι πελάτες φωτογράφιζαν τις βιτρίνες με τα γλυκά, ως κατιτί το αξιοθέατο. Μέσα σ' αυτή την πανδαισία της γαλλικής ζαχαροπλαστικής ξεχώριζε ένα γλυκό, το δυνατό χαρτί του μαγαζιού, όπως έμαθε αργότερα. Επρόκειτο για ένα στρογγυλό περίεργο στουπέτσι, ονόματι Mont Blanc, που αποτελούταν από μακριά σκουλήκια με γεύση κάστανο -που ομοίαζαν αν θες και με παραβρασμένο νιανιά μακαρόνι ολικής αλέσεως- σε ανοιχτό καφέ χρώμα. Άλλο να το βλέπεις κι άλλο να το τρως σίγουρα, γιατί ήταν η σπεσιαλιτέ του ζαχαροπλαστείου Angelina. Η Ιβάννα προσπέρασε αυτόν τον ακαταμάχητο πειρασμό και κινήθηκε σε πιο safe μονοπάτια, προς τα πιο κλασικά, γνώριμα γλυκίσματα. "Πώς θα είναι άραγε το μιλφέιγ εδώ;" αναρωτήθηκε. Δεν ήταν το αγαπημένο της γλυκό, το αντίθετο, όμως ήθελε να του δώσει μια τελευταία ευκαιρία, στο φυσικό του περιβάλλον, στην χώρα προελεύσεώς του. (Α, σε παρακαλώ, δεν ήταν ό,τι κι ό,τι, αλλά millefeuille à la vanille Bourbon, όπως πληροφορήθηκε αργότερα). Κι ήταν ωραίο! αν κι όχι κάτι αξέχαστο, σίγουρα η κρέμα έκανε τη διαφορά. Με το μιλφέιγ λοιπόν ανά χείρας, και με πιο ανεβασμένη ομολογουμένως διάθεση, η Ιβάννα συνέχισε την τυχάρπαστη πορεία της.

          Όσο πάμε και πλησιάζουμε στην καρδιά της καπιτάλας.

Καλά οι τιμές των μπουτίκ τριγύρω δε το συζητώ, φωτιά και λάβρα

'Αποψη της Place Vendôme, μιας από τις μεγαλύτερες και ιστορικότερες πλατείες του Παρισιού, σχεδιασμένη από έναν από τους κορυφαίους Γάλλους αρχιτέκτονες του 17ου αιώνα, τον Jules Hardouin-Mansart. 

Εδώ επικρατεί μια άλλη ατμόσφαιρα, άπλας και πανάκριβων καταστημάτων (που θύμισε στην Ιβάννα την πάλι ποτέ την νεοελληνική νεοπλουτίλα, το όνειρο της κάθε κυράτσας και Πιπίτσας να αποκτήσει την καφέ τσάντα Louis Vuitton και το βλαχομπαρόκ προ Κρίσης).
Ευχάριστη ανατροπή και αλατοπίπερο στη βόλτα, το eye contact και το χαμόγελο που της χάρισε ένας συμπαθέστατος άντρας έξω από την μπουτίκ του  Dior, ενώ η Ιβάννα καταβρόχθιζε το mille feuille της...

Στην Place Vendôme βρίσκεται εκ των άλλων, στο νούμερο 15, το διάσημο ξενοδοχείο Ritz. 
Σ' αυτό έχουν διαμείνει κατά καιρούς πασίγνωστες προσωπικότητες, όπως η Coco Chanel και η πριγκίπισσα Diana, τις τελευταίες της μέρες και ώρες πριν το θάνατό της, σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Στο νούμερο 12 της πλατείας, κατοικούσε κάποτε κι ο Frédéric Chopin.

Λίγο πιο πάνω και δεξιά από την Place Vendôme (όπως εικονίζεται στον χάρτη) βρίσκεται και το πασίγνωστο, ιστορικό music hall L' Olympia. Όλα τα τοπ ονόματα της γαλλικής, αλλά και πάρα πολλά της διεθνούς μουσικής σκηνής έχουν εμφανιστεί εδώ, στα εκατό και πλέον χρόνια λειτουργίας του.

Χαρακτηριστικές Παριζιάνικες φυσιογνωμίες, συνομιλούν χαριτωμένα

Πλησιάζουμε σε μια από τις πιο γνωστές εκκλησίες του Παρισιού

Άποψη της εκκλησίας της Μαγδαληνής (église de la Madeleine), που χτίστηκε πάνω σε παλαιότερο κτίσμα (1807-1828), σε νεοκλασσικό στυλ. Είναι εμπνευσμένη από ένα απ' τα πιο καλοδιατηρημένα ρωμαϊκά κτίσματα, το Maison Carrée, που βρίσκεται στην γαλλική πόλη Nîmes.

Τα φώτα της μέρας σιγά σιγά πέφτουν, το σκοτάδι έρχεται πιο κοντά.
Η ακούραστη βόλτα όμως συνεχίζεται...