"Hvala!" αναφώνησε η Ιβάννα στην αεροσυνοδό που της γέμιζε το ποτήρι με παγωμένη jabuca (χυμό μήλου). Η αεροσυνοδός μετά το πρώτο σάστισμα (γιατί δεν περίμενε να ακούσει το ευχαριστώ στα σέρβικα) της χαμογέλασε όλο συμπάθεια και συνέχισε να σερβίρει στους υπόλοιπους επιβάτες του αεροσκάφους. "Hvala, da, jabuca" οι τρεις λέξεις που κατάφερε να μάθει η Ιβάννα κατά τη σύντομη διαμονή της στη χώρα.
Οι φάτσες των γύρω συνεπιβατών ήταν τυπικές Σέρβικες με γενναία δόση βαρβατίλας, θύμιζαν κάτι από Ντούσαν Ιβκοβιτς και Ίλια Ίβιτς, αλλά στο πιο άγριο και μπρουτάλ. Στυλιστικά το ντύσιμό τους ήταν πολύ ταιριαστό με τις φυσιογνωμίες τους. Τα κορμιά τους ήταν κλεισμένα μέσα σε σακάκια σε καφετί, γήινους χρωματισμούς και παπούτσια μαύρα μυτερά, ενίοτε και λουστρινέ... Η Ιβάννα κοιμήθηκε καθ' όλη τη διάρκεια της πτήσης κι έτσι δεν προέκυψε συνομιλία με κανέναν από δαύτους. Σχεδόν είχε ξεχάσει τους πάντες, μέχρι την ώρα της προσγείωσης, ώσπου το αεροπλάνο πάτησε έδαφος και σταμάτησε να τροχιοδρομεί. Ανοίγοντας τα μάτια της, αντί για τον διάδρομο και τα καθίσματα, αντίκρισε θεόρατες πλάτες και τρελά ύψη να μπλοκάρουν τον οπτικό της ορίζοντα. Για ακόμα μια φορά εντυπωσιάστηκε από αυτές τις επιβλητικές κορμοστασιές και αράζοντας στο κάθισμά της, περίμενε να αποβιβαστούν πρώτα αυτοί, και όλοι οι υπόλοιποι...
Η Ιβάννα ήταν για ακόμα μια φορά αδιόρθωτη. Είχε αφήσει αδιάβαστο τον ταξιδιωτικό οδηγό των Παρισίων, που είχε προμηθευτεί μια μέρα πριν (που της είχε φανεί αιώνας), από το αεροδρόμιο της Αθήνας. Μια από τα ίδια μια ζωή, δεν είχε ένα πλάνο για το πού θα κινούταν την πρώτη μέρα στο Παρίσι. Βέβαια είχε ξαναεπισκεπτεί την πόλη του Φωτός πριν χρόνια, όμως δε θυμόταν σχεδόν τίποτα. Το μόνο που είχε εντοπίσει τυχαία, ψάχνοντας σε κάτι αρχαία μπιλιετάκια της, ήταν το όνομα του ξενοδοχείου που είχε καταλύσει τότε, προ αμνημονεύτων. Εκεί έλεγε να πάει να μείνει το πρώτο βράδυ, και έπειτα βλέποντας και κάνοντας.
Πρώτη έκπληξη όμορφη! Ο χώρος του αεροδρομίου κατενθουσίασε την Ιβάννα. Ήταν αρκετά λιτός, σε αποχρώσεις του ανοικτού γκρι, όμως η γενικότερή του αύρα και διάφορες λεπτομέρειες το κατέτασσαν μακράν στο καλύτερο αεροδρόμιο που είχε δει μέχρι τότε (η αλήθεια είναι ότι δεν είχε δει και πάρα πολλά, σίγουρα πάντως ήταν κλάσεις ανώτερο από τα αδιάφορα αεροδρόμια της Αθήνας, του Βελιγραδιού, ακόμα και της Ρώμης. )
(Τι διάβασε κατόπιν εορτής, ψάχνοντας πληροφορίες για τον αρχιτέκτονα που ανέλαβε το σχεδιασμό του αεροδρομίου: ο Paul Andreu είναι ειδήμων στα αεροδρόμια, έχοντας στο ενεργητικό του την κατασκευή των αεροδρομίων στη Τζακάρτα, το Κάιρο, τη Μανίλα, Ντουμπάι, Άμπου Ντάμπι ... δυστυχώς το 2004, στο αγαπημένο αεροδρόμιο της Ιβάννα, το Charles de Gaulle, η νεόκτιστη στέγη του Τerminal 2E κατέρρευσε, στέλνοντας 4 ανθρώπους στον άλλον κόσμο...)
Αλλά ας επιστρέψουμε 10 χρόνια μετά, στο 2014.
Φεύγοντας από τη περιστρεφόμενη μπαγκαζιέρα, απ' όπου παρέλαβε τον ημιτιγκαρισμένο σάκο της, οι ευχάριστες εκπλήξεις συνέχισαν να διαδέχονται η μια την άλλη όταν στην ήρεμη αίθουσα των αφίξεων, ο dj του αεροδρομίου σε καλωσόριζε με Chopin... ό,τι πρέπει για να σε βάλει με το bienvenue στο παρισινό κλίμα. Αυτά είναι!!!
Η Ιβάννα αφού κατάφερε με τα χίλια ζόρια να ανασυγκροτήσει το μυαλό και τις δυνάμεις της (καταραμένη αϋπνία...) προσπάθησε επί τόπου να ενημερωθεί για τις τιμές των εισιτηρίων για τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ή έστω για τις κάρτες απεριορίστων διαδρομών, σε ένα γκισέ με πληροφορίες που βρισκόταν στον χώρο του αεροδρομίου. Η εξυπηρέτηση ήταν κάπως προβληματική, όμως με πολλαπλές προσπάθειες κατόρθωσε να βρει μια κάποια άκρη. Το δεύτερο βήμα ήταν να εντοπίσει κάπου ασύρματο ίντερνετ και μια πρίζα να συνδέσει το λαπτοπ-μπακατέλα της. Κατά την αναζήτησή της πέτυχε ένα πολύ συμπαθητικό ζευγάρι που θεώρησε ότι θα μπορούσε να τη διαφωτίσει, κι έτσι κινήθηκε προς το μέρος τους, χαιρετώντας τους εγκάρδια. Τα παιδιά ήταν από την Ινδία κι είχαν ταξιδέψει στο Παρίσι για μήνα του μέλιτος. Πλησιάζοντας, παρατήρησε τα χέρια της κοπέλας, όπου είδε κάτι πολύ παράξενο κι εντυπωσιακό
Χαιρετώντας το ευτυχές ζεύγος με ευχές για βίον ανθόσπαρτον, συνέχισε την πορεία της προς τον σταθμό των τρένων, χαζεύοντας πέρα δώθε τους χώρους
(κάπου εδώ της την είπε ένας σεκιουριτάς, να μη βγάζει φωτογραφίες)
(αυτός ήταν μάλλον κι ο πιο εντυπωσιακός σταθμός που είχε δει μέχρι τότε... η εξωτερική του άποψη της θύμιζε μάλιστα και μια μακέτα, που είχε φτιάξει παλιά!)
Εντάξει, τι να λέμε, το Παρίσι την είχε υποδεχτεί με τα καλύτερά του.
Κι ήταν ακόμα στην αρχή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου