Champs Elysées, Ηλύσια Πεδία... χμμμ, σαν κάτι να μου θυμίζει αυτή η ονομασία, κάτι από αρχαία Ελλάδα. Τι να 'ταν τελικά; Πώς ήρθε στους Γάλλους η έμπνευση να ονομάσουν έτσι, την "la plus belle avenue de monde";
Από Βικιπαίδεια: Κατά την Ελληνική Μυθολογία, τα Ηλύσια Πεδία αποτελούσαν τμήμα του Άδη. Ήταν ο τελικός προορισμός της ψυχής των ηρώων και των ενάρετων. Ενώ τα Τάρταρα ήταν τόπος τιμωρίας, τα Ηλύσια Πεδία ήταν παραδείσιος τόπος με ολάνθιστα λιβάδια, όπου επικρατούσε αιώνια άνοιξη και οι πηγές της Λήθης ανάβλυζαν νέκταρ που έκανε τους νεκρούς να λησμονούν όλα τα γήινα δάκρυα και τις κακουχίες.
Εκεί βρίσκονταν κατά τον θρύλο ο Μενέλαος και η ωραία Ελένη, καθώς και ο Κάδμος και άλλοι Θηβαίοι ήρωες. Κάτω από τη σκιά μυρτιών εξασκούνταν στην ιππασία και τον στίβο ή έπαιζαν ζάρια και μουσική. Ο Μίνως, αδερφός του Ραδάμανθυ βασίλευε στην πεδιάδα της άφιξης, εκεί που είχαν φέρει τον κοιμώμενο Κρόνο, που όντας μεθυσμένος από την πόση μελιού, είχε αιχμαλωτιστεί και δεθεί από τον Δία.
Απ' ό,τι φαίνεται λοιπόν και λόγω συνωνυμίας, η πιο διάσημη λεωφόρος του Παρισιού πήρε το όνομά της από τα Ηλύσια Πεδία του Άδη, της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας. Έναν παράδεισο στον οποίο δεν υπήρχαν ντέρτια και καημοί, παρά μόνο αιώνια νιρβάνα και χαρά. 'Οπως λένε παρομοίως και στις χριστιανικές κηδείες "εν τόπω φωτεινώ, εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως".
Στην πραγματικότητα, τα επίγεια Ηλύσια Πεδία του Παρισιού ήταν το δίχως άλλο ο παράδεισος του Καπιταλισμού. Η Ιβάννα, ξεμπουκάροντας από τον Άδη του μετρό, το πρώτο πράγμα που αντίκρισε στον wannabe παράδεισο επί γης ήταν η πασίγνωστη, διάσημη και φυσικά φωτισμένη στο φουλ, Αψίδα του Θριάμβου (Arche de Triomphe).
Ήταν κι αυτό ένα ακόμα έργο που ανεγέρθη επί εποχής Ναπολέοντος του Α', όπως και κάποιες άλλες αψίδες (είχαν πάρει τα μυαλά του αέρα φαίνεται κι είχε γεμίσει τον τόπο μνημεία, για εορτασμούς νικηφόρων μαχών) σε κεντρικά σημεία του Παρισιού. Σ' αυτό το σημείο κτυπάει η καρδιά του γαλλικού πατριωτισμού: από εδώ ξεκινάει η παρέλαση για την γαλλική εθνική επέτειο της 14ης Ιουλίου, εδώ υπάρχει και το μνημείο του άγνωστου Στρατιώτη. Η λεωφόρος των Ηλυσίων Πεδίων, συνδέει την πλατεία γύρω από την Αψίδα του Θριάμβου (κάποτε η πλατεία αυτή ονομαζόταν πλατεία του Ετουάλ (αστεριού), τώρα πλατεία Σαρλ ντε Γκωλ) με την πλατεία Concorde (Ομονοίας). Σε ελληνικά δεδομένα, κάτι αντίστοιχο με την πλατεία Συντάγματος-οδό Πανεπιστημίου-πλατεία Ομονοίας!
Από Βικιπαίδεια: Κατά την Ελληνική Μυθολογία, τα Ηλύσια Πεδία αποτελούσαν τμήμα του Άδη. Ήταν ο τελικός προορισμός της ψυχής των ηρώων και των ενάρετων. Ενώ τα Τάρταρα ήταν τόπος τιμωρίας, τα Ηλύσια Πεδία ήταν παραδείσιος τόπος με ολάνθιστα λιβάδια, όπου επικρατούσε αιώνια άνοιξη και οι πηγές της Λήθης ανάβλυζαν νέκταρ που έκανε τους νεκρούς να λησμονούν όλα τα γήινα δάκρυα και τις κακουχίες.
Εκεί βρίσκονταν κατά τον θρύλο ο Μενέλαος και η ωραία Ελένη, καθώς και ο Κάδμος και άλλοι Θηβαίοι ήρωες. Κάτω από τη σκιά μυρτιών εξασκούνταν στην ιππασία και τον στίβο ή έπαιζαν ζάρια και μουσική. Ο Μίνως, αδερφός του Ραδάμανθυ βασίλευε στην πεδιάδα της άφιξης, εκεί που είχαν φέρει τον κοιμώμενο Κρόνο, που όντας μεθυσμένος από την πόση μελιού, είχε αιχμαλωτιστεί και δεθεί από τον Δία.
Απ' ό,τι φαίνεται λοιπόν και λόγω συνωνυμίας, η πιο διάσημη λεωφόρος του Παρισιού πήρε το όνομά της από τα Ηλύσια Πεδία του Άδη, της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας. Έναν παράδεισο στον οποίο δεν υπήρχαν ντέρτια και καημοί, παρά μόνο αιώνια νιρβάνα και χαρά. 'Οπως λένε παρομοίως και στις χριστιανικές κηδείες "εν τόπω φωτεινώ, εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως".
Στην πραγματικότητα, τα επίγεια Ηλύσια Πεδία του Παρισιού ήταν το δίχως άλλο ο παράδεισος του Καπιταλισμού. Η Ιβάννα, ξεμπουκάροντας από τον Άδη του μετρό, το πρώτο πράγμα που αντίκρισε στον wannabe παράδεισο επί γης ήταν η πασίγνωστη, διάσημη και φυσικά φωτισμένη στο φουλ, Αψίδα του Θριάμβου (Arche de Triomphe).
Ήταν κι αυτό ένα ακόμα έργο που ανεγέρθη επί εποχής Ναπολέοντος του Α', όπως και κάποιες άλλες αψίδες (είχαν πάρει τα μυαλά του αέρα φαίνεται κι είχε γεμίσει τον τόπο μνημεία, για εορτασμούς νικηφόρων μαχών) σε κεντρικά σημεία του Παρισιού. Σ' αυτό το σημείο κτυπάει η καρδιά του γαλλικού πατριωτισμού: από εδώ ξεκινάει η παρέλαση για την γαλλική εθνική επέτειο της 14ης Ιουλίου, εδώ υπάρχει και το μνημείο του άγνωστου Στρατιώτη. Η λεωφόρος των Ηλυσίων Πεδίων, συνδέει την πλατεία γύρω από την Αψίδα του Θριάμβου (κάποτε η πλατεία αυτή ονομαζόταν πλατεία του Ετουάλ (αστεριού), τώρα πλατεία Σαρλ ντε Γκωλ) με την πλατεία Concorde (Ομονοίας). Σε ελληνικά δεδομένα, κάτι αντίστοιχο με την πλατεία Συντάγματος-οδό Πανεπιστημίου-πλατεία Ομονοίας!
 |
| αεροφωτογραφία της place Charles de Gaulle (πρώην place de l' Étoile) (το "αντίστοιχο" της πλατείας Συντάγματος στην Αθήνα, χεχε) |
 |
κι αυτή είναι η πλατεία Ομονοίας του Παρισιού (place de la Concorde). |
Η Αψίδα του Θριάμβου στο Παρίσι ήταν για πολλά χρόνια η πιο ψηλή αψίδα στον κόσμο. Την ξεπέρασαν όμως το Monumento a la Revolucion στην Πόλη του Μεξικού και η Αψίδα του Θριάμβου στην Πιονγιάνγκ, στη Βόρεια Κορέα!
Ας ξαναγυρίσουμε όμως στο Παρίσι, σ' ένα πολύ πρωτότυπο project επί εποχής Ναπολέοντα: το συντριβάνι-ελέφαντας της πλατείας Βαστίλλης, σε σχέδια του Γάλλου αρχιτέκτονα Jean-Antoine Alavoine.
Φυσικά, το φαινόμενο με αψίδες και αντίστοιχες υπερπαραγωγές δεν ήταν μόνον Ναπολεόντειο. Ανάλογες κρίσεις μεγαλείου είχαν κι ο Λουδοβίκος ο XVI με την ανέγερση της Porte Saint-Denis, αλλά και ο Φρανσουά Μιτεράν, που προκήρυξε διεθνή διαγωνισμό για να φτιάξει μια νέα, μοντέρνα αψίδα, την Arche de la Défence, και οι δύο στο Παρίσι. Όλα αυτά φυσικά είχαν ακόμα πιο βαθιά τη ρίζα τους, στις αψίδες του θριάμβου της Αρχαίας Ρώμης, και πιο συγκεκριμένα, στην Αψίδα του Τίτου.
 |
| Αψίδα του Θριάμβου στην Πιονγιάνγκ (Β.Κορέα). φωτογραφία από Βικιπαίδεια του Bjorn Christian Torrissen www.bjornfree.com/kim (και πολύ ενδιαφέρουσα photo gallery) |
Ας ξαναγυρίσουμε όμως στο Παρίσι, σ' ένα πολύ πρωτότυπο project επί εποχής Ναπολέοντα: το συντριβάνι-ελέφαντας της πλατείας Βαστίλλης, σε σχέδια του Γάλλου αρχιτέκτονα Jean-Antoine Alavoine.
Φυσικά, το φαινόμενο με αψίδες και αντίστοιχες υπερπαραγωγές δεν ήταν μόνον Ναπολεόντειο. Ανάλογες κρίσεις μεγαλείου είχαν κι ο Λουδοβίκος ο XVI με την ανέγερση της Porte Saint-Denis, αλλά και ο Φρανσουά Μιτεράν, που προκήρυξε διεθνή διαγωνισμό για να φτιάξει μια νέα, μοντέρνα αψίδα, την Arche de la Défence, και οι δύο στο Παρίσι. Όλα αυτά φυσικά είχαν ακόμα πιο βαθιά τη ρίζα τους, στις αψίδες του θριάμβου της Αρχαίας Ρώμης, και πιο συγκεκριμένα, στην Αψίδα του Τίτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου